Wystawa
Parlament Europejski od początku swego istnienia starał się bronić praw człowieka i promować je. Podjął wiele inicjatyw politycznych w tej dziedzinie, a przede wszystkim prowadził kampanię na rzecz przyjęcia przez Wspólnotę Europejską europejskiej konwencji praw człowieka. Dla Parlamentu jest to kwestia uwzględnienia wszystkich praw obywatelskich, politycznych, gospodarczych i społecznych obywateli państw członkowskich Wspólnoty.
Już w 1975 r. Parlament ubolewał nad faktem, że prawa człowieka nie zostały wymienione w traktatach założycielskich Wspólnot Europejskich, a same wspólnoty miały wymiar głównie gospodarczy. Parlament przyjął rezolucję, w której podkreślił, że ważne jest, by przyszła Unia Europejska posiadała własną kartę praw podstawowych. Dla posłów do PE potwierdza to polityczny cel, jakim jest budowa zjednoczonej Europy. Dwa lata później posłom do PE udało się skłonić przewodniczących Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji Europejskiej do podpisania w Luksemburgu oświadczenia, w którym wspólnie i w imieniu swoich instytucji zobowiązują się do przestrzegania praw podstawowych.
W 1984 r., Parlament przyjmuje znaczną większością głosów projekt Traktatu o Unii Europejskiej (projekt Spinellego). Traktat przewiduje przyjęcie przez Unię deklaracji praw podstawowych w ciągu pięciu lat. W swoich dążeniach Parlament Europejski wielokrotnie znajdował sojusznika w Trybunale Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, którego orzecznictwo stanowi, że prawo wspólnotowe musi zapewniać ochronę praw człowieka.
Jednolity akt europejski, który wszedł w życie 1 lipca 1987 r., przypomina o zobowiązaniu państw członkowskich do wspólnego propagowania demokracji w oparciu o prawa podstawowe, takie jak wolność, równość i sprawiedliwość społeczna. Ale Parlament Europejski na tym nie poprzestał, przekonany, że poszanowanie praw człowieka jest niezbędnym warunkiem legitymizacji Wspólnoty. W związku z tym 12 kwietnia 1989 r. Parlament ogłosił i przyjął deklarację podstawowych praw i wolności oraz wezwał obywateli do aktywnego wspierania tej deklaracji. Wśród praw podstawowych, których Parlament Europejski zamierzał bronić, pojawiło się zachowanie środowiska naturalnego i pewne nowe prawa socjalne (prawo do ochrony socjalnej, prawo do edukacji, ochrony konsumentów itd.). Tekst ten stanowi znaczący krok naprzód, a w traktatach z Maastricht i Amsterdamu poczyniono kolejne odniesienia. Oczekiwania posłów do PE zostały ostatecznie uwzględnione dopiero pod koniec lat dziewięćdziesiątych.