Droga do wyborów europejskich (1951–1979)

Pomysł, by wyłaniać posłów w wyborach powszechnych, pojawia się już w momencie powstania pierwszych instytucji europejskich. Nie urzeczywistnia się jednak w pierwszych dziesięcioleciach istnienia Wspólnot Europejskich – krajowi przedstawiciele do Wspólnego Zgromadzenia Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali nie są wybierani bezpośrednio, lecz wyznaczają ich posłowie do parlamentów krajowych.

Jednak zarówno obywatele, jak i ówczesna Wspólnota Europejska dostrzegają znaczenie demokratycznego zaangażowania społeczeństwa w decyzje na poziomie unijnym. Choć państwa członkowskie nie przyjęły Konwencji Dehousse’a, czyli projektu przepisów o bezpośrednich wyborach, z 1960 roku, wysiłki obywateli na rzecz wyborów nie ustają. Ruchy proeuropejskie prowadzą kampanie na rzecz wyborów na poziomie europejskim. Niektóre z nich organizują nawet próbne zgromadzenia i głosowania. W latach 70. XX wieku obywatele wysyłają do Parlamentu Europejskiego petycje, w których domagają się większego wsparcia idei wyborów europejskich.

W 1975 roku Parlament przyjmuje sprawozdanie w sprawie organizacji bezpośrednich wyborów europejskich. Sprawozdanie Patijna, nazwane od nazwiska jej autora – holenderskiego posła Schelto Patijna, sprawia, że państwa członkowskie ostatecznie wyrażają zgodę na wybory europejskie.

W 1976 roku ministrowie spraw zagranicznych państw członkowskich podpisują europejski akt wyborczy. Tym samym wyrażają zgodę na bezpośrednie wybory do Parlamentu Europejskiego. Wybory mają odbywać się jednocześnie we wszystkich państwach Wspólnoty Europejskiej. Te ostatnie mogą przy tym same decydować o ordynacji wyborczej. 

Posłuchaj podcastu (EN)

Parlament Europejski jest miejscem, w którym zbierają się ludzie z całej Unii Europejskiej, aby debatować i decydować o ważnych kwestiach, które mają wpływ na życie nas wszystkich. Obywatele odgrywają w tym procesie niezwykle ważną rolę. Bo demokracja zaczyna się od nas.