Wystawa
Parlament Europejski chce stać na straży wartości demokratycznych, na których opiera się projekt europejski. Dlatego już na samym początku swojego funkcjonowania zobowiązał się chronić prawa człowieka i podstawowe wolności. Jednak dopiero przyjęcie aktu końcowego z Helsinek w 1975 r. zmobilizowało posłów do aktywniejszej realizacji tego zobowiązania. W tym samym roku Andriej Sacharow otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla, co Parlament przyjął z ogromnym zadowoleniem. Radziecki dysydent i fizyk był jednym z założycieli Komitetu Obrony Praw Człowieka powstałego w 1970 r.
Parlament przy wielu okazjach potępił władze radzieckie za skazanie Sacharowa na wygnanie, a także za odmowę wydania mu wizy, by mógł osobiście odebrać nagrodę w Oslo. Domagał też uwolnienia naukowca i umożliwienia jemu i jego żonie opuszczenia Związku Radzieckiego. W Parlamencie rozważano nawet pozostawienie dla Sacharowa wolnego, honorowego miejsca w sali obrad.
Po pierwszych powszechnych wyborach do Parlamentu Europejskiego w 1979 r. posłowie uznali działalność na rzecz obrony praw człowieka i podstawowych wolności za priorytet. Od tego czasu Parlament przyjmuje coraz więcej rezolucji na temat stanu praw człowieka na świecie. W 1984 r., w ówczesnej Komisji ds. Politycznych Parlamentu, powstała Podkomisja Praw Człowieka. Zastąpiła ona grupę roboczą, która zajmowała się problematyką praw człowieka i praw mniejszości, a także praworządności w państwach trzecich. Odtąd Komisja ds. Politycznych publikuje co roku sprawozdanie z przestrzegania praw człowieka na świecie oraz rozwoju wspólnej polityki w tym względzie. Sprawozdanie to jest sposobem publicznego potępienia przypadków łamania tych praw. To jednak nie wszystko. Parlament deleguje też posłów do obserwacji wyborów w różnych krajach świata, dokłada starań, by w międzynarodowych umowach gospodarczych i handlowych zawieranych przez Unię umieszczano klauzule gwarantujące ochronę praw człowieka, a także promuje demokrację parlamentarną, utrzymując bliskie stosunki z parlamentami krajów trzecich.
