Anna Boberg: szwedzka artystka, która malowała piękno zorzy polarnej

Anna Boberg była wszechstronną artystką-samoukiem, znaną z przedstawiania arktycznych krajobrazów z Lofotów w Norwegii, miejsca, które kochała i odwiedzała przez całe życie.

Wczesne życie i edukacja Anny Boberg

Anna urodziła się w 1864 roku w Szwecji. Jej rodzina posiadała silne dziedzictwo artystyczne: pasję do sztuki odziedziczyła po ojcu, Fredriku Wilhelmie Scholanderze, wybitnym architekcie, i matce, Carin Scholander, teozofce i tłumaczce.

Od 1887 roku poświęciła się malarstwu, preferując przede wszystkim akwarele. Jej pierwsza wystawa odbyła się w 1888 roku. Jej pejzaże obejmują między innymi studia z Jerozolimy, południa Francji i Włoch.

Pomimo braku formalnego wykształcenia artystycznego, poza krótkim pobytem w Académie Julian w Paryżu pod koniec lat osiemdziesiątych XIX wieku, talent Anny rozkwitł.

Podczas pobytu w Paryżu spotkała swojego przyszłego męża, architekta Ferdinanda Boberga. Na poniższym zdjęciu Anna siedzi wśród swoich obrazów na wystawie w 1914 roku i rozmawia z Ferdinandem.

Kiedy Anna Boberg malowała zorzę polarną?

Chociaż Anna zaczęła malować po podróży do Hiszpanii, z jej autobiografii, wydaje się, że jej życie artystyczne tak naprawdę rozpoczęło się dopiero w 1901 roku.

Wtedy to po raz pierwszy udała się na północ Norwegii, towarzysząc swojemu mężowi. Krajobraz Lofotów urzekł Annę tak bardzo, że odmówiła powrotu do domu z Ferdinandem, który musiał wrócić bez niej. Wysłał Annie materiały malarskie, aby mogła uwieczniać swoją nową obsesję.

Obrazy Anny przedstawiające zorzę polarną i północne światło są szczególnie urzekające, przedstawiając zorzę polarną w całej jej mistyce i żywych kolorach.

Zimą 1901 roku Anna wróciła do Norwegii, pisząc w swoich wspomnieniach:

kiedy księżyc w pełni, niczym słońce z lodu, rozprasza noc południa, kiedy zorza polarna rozbłyska wśród gwiazd, a burzowe chmury i fale ścigają się nawzajem, kiedy Mur Lofotów tworzy cudowną twierdzę z bastionami i wieżami z alabastru... a morze staje się usiane armadami statków wikingów. Powróć wtedy, nieznajomy, aby ujrzeć apoteozę arktycznego piękna i dzikiej przyrody!

Ferdinand szybko zdał sobie sprawę, że jako dobry mąż i architekt będzie musiał zaprojektować i zbudować dla nich dom w Norwegii.

W ciągu kolejnych 33 lat Boberg powracała na swoje ukochane Lofoty ponad trzy tuziny razy, uwieczniając ich eteryczne piękno na swoich obrazach. Domek w Svolvaer, który Ferdinand dla nich stworzył, był jej pied-à-terre na lodowatej północy.

Chociaż Szwedzi powoli przekonywali się do norweskich malowideł Anny, jej prace zyskały dużą popularność w Paryżu i Stanach Zjednoczonych. Amerykańska prasa nazwała ją nawet "największą szwedzką artystką".

Ostatnia wystawa Anny odbyła się w 1927 roku. W 1929 roku Ferdinand i Anna wrócili do Sztokholmu, gdzie zmarła po powikłaniach chirurgicznych w 1935 roku.

Anna dopiero niedawno została uznana przez szwedzki świat sztuki za jedną z największych skandynawskich malarek pejzażowych. Od 2018 r. jej prace są stale prezentowane w, szwedzkim narodowym muzeum sztuki i designu.

Korekta tłumaczenia: Luna V. Markowska